„Единствената приказна вредна да се раскаже е приказната за бесмртноста, за вечниот живот.“ А на друго место инаку велиш: дека има само една приказна, тоа е приказната за големата љубов која не може да се раскаже. Кога и кому сега да му верувам?
Нели е тоа исто?
ВЕТУВАЊЕ
Тоа беше ветување, еден вид пророштво. „Нашата последна љубов ќе се случи на небото.“
Имавме само скафандери, бедна замена за ангелските крилја.
Ѕвонливата тишина на бескрајот ни го покажуваше патот до дома.
„Да ги извадиме скафандерите, љубов моја, да си ги наметнеме ангелските крилја и да водиме љубов на оваа постела од ѕвезди.“
ТУЃИТЕ СОНИШТА
Туѓите соништа што талкаат низ ноќта како игриви пламенчиња кои се палат и гасат. Огни што не обврзуваат, кои никому не му значат многу: сонувачот не може да ги следи, раскажувачот не може да ги види. Бестелесни. Нестварни. Наспоредни лулеави ленти. Умираат безболно, бргу, пред утрото, често во текот на самото сонување, пред да бидат запомнати.
Никогаш не се среќаваат со нашите соништа, нивните предели не се здружуваат, ниту еден крстопат не води до нивните заеднички градови, нивните поделени табори не можат да отворат војна, нивните вљубени не можат да ги прескокнат оградите на своите мили.
Додека спијат еден до друг и истиот љубовен шепот ги води, тие талкаат секој низ својот сон, слика до слика, здив до здив, но секој на своја страна.
НА СТАРОТО МЕСТО
Без да ѝ кажам каде ќе бидам, по вторпат ја чекам на старото место, во малата кафеана десно од железничката станица, каде што некогаш ја запросив. Во елегантно издание на средни години, ја гледам како косо ја пресечува улицата со трамвајските шини и како тропа насмеана со тапите Балиеви топуци, однапред сигурна каде ќе ме најде.
КРАВАРКА
Сме се помириле откако добила на поклон крава. Секое попладне излегува да ја пасе. Ако сакам да ја видам, можам да ја најдам на пасиштето зад нејзината куќа. Така барем ми порачала преку кравата.
МОЧУРИШТЕ ПРЕД ЖЕЛЕЗНИЧКАТА СТАНИЦА
Пред железничката станица, отаде улицата, таму каде што порано беше платформата на некогашната трамвајска станица – се создала бара, вистинско мочуриште со трски и барски птици, меѓу кои имаше и пеликани. На жената тоа ѝ се виде чудно, зашто местото каде што беше платформата го помнеше како мало.
„Зад трамвајската станица имаше сквер, па уште една улица и голема зграда“, рече жената. „Сега ништо од тоа не се гледа, само мочуриште.“
Само што стапна на местото на некогашната трамвајска станица, таа потона до половини во калливата вода. Нејзиниот придружник, веројатно сопруг, проба таму каде што беше поплитко, но и нему чевлите му останаа во калта. Жената енергично одби да влезе во трамвајот, туку побара да се повика такси. Мажот пак од своја страна изјави дека нема да се вози со такси туку ќе оди пеш до кафеаната каде што се беа упатиле.
„Одамна, многу одамна не сум била на таа страна“, рече жената.
Ѝ звучело призрачно и гуланферски по вакво ладно време, мокри, да ја бараат пеш кафеаната, гневно забележа таа, до гуша во блатото, држејќи ја во едната рака, високо над главата, својата чанта.
Над чантата летаа пеликани со намера да ѝ ја грабнат.
ШЛАКАНИЦИ
Некогаш тепањето беше дозволена работа, па кога децата тргнуваа на училиште мајките им велеа на учителките: „Шлакни го ако не слуша!“
Шлакни го ама, дојде време тоа да се забрани, па сега детето може да те даде на суд и да се разведе од тебе ако го шлакнеш.
И покрај тоа, шлаканиците и понатаму работат, но има непрокопсани деца кои на шлаканица одговараат со завратница. Таквите се ретки, сепак. Прокопсани или непрокопсани, повеќето си молчат и трпат.
Така и тоа дете. Лицето му е убаво, облеано со солзи. Не приговара и не проговара. Само молкома стои и плаче.
